Ik ga nog maar even door om, nu het nog vers in mijn geheugen ligt, te vertellen wat me vandaag is overkomen. Er gebeurt zoveel, dat het is alsof ik al weken op reis ben.
Vanmorgen klaar om ½ 8. Gewacht en gewacht en eindelijk vertelde men mij, dat er ook al een half uur een mijnheer van de Ambassade op mij wachtte! Bleek een Fransman te zijn, in dienst van de Ambassade. Hij sprak uitstekend Persisch (Parsan). Gejaagd kwam ook nog de secretaris aanzetten met een aanbevelingsbrief voor die mijnheer Habil. Alles in de auto gesjouwd en op weg naar het bureau van de dienst der Kon. paleizen. Die mijnheer is hetzelfde hier als Bahud de Mortanges in Holland. Door een fout van de Ambassade kwamen we eerst bij de verkeerde man terecht, die ons een uur liet antichambreren. Eindelijk kwamen we bij Monsieur Habil (son excellence), een oude Pers, die alsmaar bezwaren opperde, maar ons tenslotte doorgaf aan de man waar we hadden moeten zijn. Uitgelegd waar het om ging, want niemand snapte er iets van Toen hij begrepen had, werd hij ineens actief en enthousiast. Het was een zeer geschikte jongeman, een Pers, maar pas sinds 10 jaar in Perzië en zeer Europees er uitziende en ook denkende. Hij beloofde me mij op te bellen, zodra hij iets wist. Dat betekende dus kamerarrest. Ik weer alle pakken en lijsten mee teruggenomen naar het hotel (waar ze dus nu weer staan) en op mijn kamer gewacht. De tijd nuttig besteed met een opzet naar die ene foto. Kwam er niet uit en weet nog niet of ik het portret groot of klein zal maken.
Om 10 over één een telefoon: om 4 uur (dus nu zaterdagmiddag) zou die jongeman me komen halen en om ½ 5 werden we op het zomerpaleis van “Le petit Prince” verwacht! Om kennis te maken, dus nog niet om te beginnen. In een vaart van 100 km/uur reden we in een ware doden-rit naar het zomerpaleis ongeveer 10 km. buiten de stad in een heuvelachtig terrein. Bij de ingang tegengehouden door een soldaat met de bajonet op het geweer, die zolang er getelefoneerd werd om toegang te krijgen zich wijdbeens voor de auto opstelde. We mochten door en reden door een sprookjesachtige tuin, waar achter vrijwel elke boom soldaten met een stengun stonden, zodat het er letterlijk wemelde van de militairen. Ze stonden vlak bij het paleis, dat eigenlijk een paviljoen is, alleen voor het prinsje. Verder op ligt het grote paleis van de Sjah. Het was griezelig, want het waren reuze grote kerels met barse Mongoolse gezichten en venijnige snorretjes. We liepen ongehinderd het huis binnen en daar veranderde op slag de hele sfeer. Twee katten streken om onze benen en een vriendelijke jongeman, met een knap oosters gezicht liet ons in een grote speelkamer, net zo’n speelkamer als de kinderen Philips of Ten Cate, heel eenvoudig, zelfs een beetje shabby met kinderprenten aan de wand en hobbelpaarden, speeltafeltjes en een zwart bord om op te tekenen. We kregen thee, wat ze hier de hele dag drinken uit kleine glaasjes en moesten wachten. Drie kwartier ongeveer, en toen kwam dan eindelijk het kleine ventje binnen met de nurse, een Frans meisje, die zich erg van haar positie bewust was. Het kereltje is werkelijk snoezig, nog heel klein, erg dunne beentjes en bewegelijk. Ook net één van die kleine Philips-kinderen uit de tijd dat ik ze schilderde. Ik begon meteen met de olifanten en de konijntjes en dat vond hij prachtig. Hij wou ook tekenen en alles zou prachtig zijn gegaan, als hij niet ineens was begonnen te huilen, omdat hij zo’n vreselijke pijn in zijn buikje had. “J’ai mal, j’ai mal”, riep hij maar, en toen ineens: “Oh, j’ai fait kaka” en alles in zijn broekje. Toestand! Hij kwam weer terug, erg opgelucht, en kan dan heel lief lachen. Maar de buikpijn kwam weer terug, hij had echt diarree. Het was dus maar beter dat we weggingen, nadat we nog een poosje met zijn allen op de grond met knikkers hadden gespeeld. De nurse wilde dat ik om ½ 6 ‘s avonds begon te schilderen, anders kwam het dagprogramma van son Altesse in de war. Ik heb gezegd, dat ik dan maar beter naar Holland terug kon gaan en dat je niet een beroemde schilder uit Holland kon laten komen om ‘s nachts een portret te schilderen. Ik was echt boos. Het eind van de “onderhandelingen” was, dat ik Maandag om 10 uur naar het Paleis ga, de boel opzet en het jongetje van 11 tot 12 bij me zal komen en dat ook voor Dinsdag en Woensdag (event. ook Maandagmiddag). Dat is dus dat! en het is weer precies hetzelfde en hoe ik op die manier een dragelijk portret moet schilderen, is me nog een raadsel. Het is niet makkelijk met Koningen en Keizers te verkeren. Ik hoop, dat ik het er levend afbreng.
Morgen vertrekt de Koningin met het hele gevolg naar Isafahan en verder Persepolis en blijft 3 dagen weg. Als me alles mislukt, laat ik een foto maken en werk op mijn kamer, waar het rustig is en waar ik goed licht heb.
We reden dus weer terug in duizelingwekkende vaart en ik drink nu net een whisky (op de rekening) met Br. H., die ook helemaal murw is van alle feesten en diners. Gelukkig dat ik daaraan niet hoef mee te doen. Morgen ga ik op mijn kamer een paar proeven maken met houtskool.
Het eten is in dit dure hotel bepaald slecht, maar ik voel me verder heel goed en heb geen last van maag of ingewanden. Liefs, ...........

Verder naar brief 4

NIEUW. De briefwisseling tussen Sierk Schröder en Geurt Brinkgreve. Lees hun meningen over de tijd van de avant-gardes (voorgoed voorbij?), het Stedelijk, over De gijzeling van de beeldende kunst van Riki Simons (1997), de reactie daarop van Geert Dales in de NRC (27-09-1997) en over meer onderwerpen die de ontwikkelingen in de beeldende kunst betreffen. [Lees meer]

NIEUW. Over het portret van Reinder Blijstra, ontstaan in een spannende zitting, waarin Blijstra… [Lees meer]

'VOORGOED VOORBIJ BESTAAT NIET'

Een unieke briefwisseling tussen Sierk Schröder en Paul van Dongen.
[Klik hier om het boek te bestellen]

Klik hier voor onze FACEBOOK Page

Klik hier voor onze Instagram Page